Χθες το βράδυ σκεφτόμουν πώς χάνεται το νόημα της ζωής μέσα στην καθημερινότητα. Άνθρωποι γεμάτοι υποχρεώσεις δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με κάτι που πραγματικά τους αρέσει, έτσι οι ζωές τους γίνονται πεζές, τόσο πεζές όσο και η δική μου ζωή.
Πήρα λοιπόν ένα φύλλο χαρτί και άρχισα να καταγράφω τι συμβαίνει ακριβώς στη ζωή μου, μήπως και βρω κάτι διαφορετικό και ασυνήθιστο που να μου αποδείξει ότι ακόμα βρίσκομαι μέσα στη ζωή μου και ότι δεν επιβιώνω απλά. Σκέφτομαι… σπίτι, δουλειά και ξανά σπίτι, πάντα η ίδια διαδικασία δίχως εντάσεις, δίχως συγκινήσεις κάπου ενδιάμεσα. Αναρωτιέμαι λοιπόν, υπάρχει άραγε κάποιος άνθρωπος στο άμεσο περιβάλλον μου που η καθημερινότητα του να κρύβει κάποιο ενδιαφέρον; Κι όμως κάποιος υπάρχει! Τελικά αν μιλάμε για κάποιον περίεργο και μυστηριώδη τύπο ίσως αυτός να είναι ο συνάδελφος μου ο Γιάννης.
Παράξενος χαρακτήρας και λιγομίλητος. Φαίνεται πάντα βυθισμένος στις σκέψεις του και κανείς ποτέ δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να καταλάβει ποιες ακριβώς ήταν και είναι αυτές. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν εξωτερικεύει ποτέ τα συναισθήματά του. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου δεν τον συμπαθούν ιδιαίτερα ή μάλλον καλύτερα οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καθόλου μαζί του, του συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει, άτομο ανάξιο και της παραμικρής προσοχής τους. Η αλήθεια είναι πως μήτε εγώ θα τον πρόσεχα αν δεν είχαμε στενή επαφή στο χώρο της εργασίας μας, βλέπετε τα γραφεία μας είναι αντικριστά και αναλαμβάνω πολλές φορές την ενημέρωσή του πάνω στο καθημερινό μας πρόγραμμα.
Ελάχιστες είναι οι κουβέντες που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, σχεδόν οι άκρως απαραίτητες, είναι μεγάλος σε ηλικία και αποφεύγει συστηματικά να κοιτά τους άλλους στα μάτια, αυτό με κάνει να υποψιάζομαι πως έζησε δύσκολη ζωή, μια ζωή που ίσως κρύβει κάτι σκοτεινό στις σελίδες της, ποιος μπορεί να ξέρει; Η αλήθεια βέβαια είναι πως μπορεί να είναι περίεργος ο Γιάννης αλλά ποτέ μου δεν τον φοβήθηκα…
Επιτέλους την άλλη εβδομάδα θα μου δοθεί η ευκαιρία να σπάσω την καθημερινή μου ρουτίνα με ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Γαλλία. Το αφεντικό μου πρέπει να παρευρεθεί ενώπιον του υπεύθυνου μιας άλλης συναφούς εταιρείας για να κλείσουν μεταξύ τους μιας ζωτικής σημασίας συμφωνία. Στην υπεύθυνη ομάδα θα συμμετέχουν από την εταιρεία μου πέντε υπάλληλοι δύο από αυτούς είμαστε εγώ και ο Γιάννης. Το ταξίδι θα πραγματοποιηθεί με τρένο και θα διαρκέσει τρεις ημέρες. Ανυπομονώ πολύ.
Στις 8 το πρωί βρισκόμασταν στο σιδηροδρομικό σταθμό. Αποβιβαστήκαμε, τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε να βρούμε τις θέσεις μας. Για πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον άνθρωπο με την περίεργη συμπεριφορά. Όταν βρεθήκαμε μόνοι μας δεν ήξερα πώς να αρχίσω τη συζήτηση, βρισκόμουν σε αμηχανία, ο Γιάννης κοιτούσε συνεχώς έξω από το παράθυρο σαν να ταξίδευε σε έναν άλλον κόσμο, το δικό του κόσμο.
Ξαφνικά μπήκε στο κουπέ μας, μια όμορφη και επιβλητική γυναίκα. Αρκετά νέα ,ψιλή και με βλέμμα γεμάτο ένταση και αυτοπεποίθηση. Άφησε τα πράγματά της και έφυγε βιαστικά. Παρατήρησα πως ο Γιάννης δίπλα μου είχε γίνει κάτωχρος και στάλες ιδρώτα εμφανίστηκαν στο μέτωπό του. Ένιωσα ότι κάτι συμβαίνει και ήθελα να το μάθω, έτσι βρήκα την ευκαιρία να σπάσω την σιωπή με ένα σχόλιο.
«Ωραία γυναίκα» είπα, με κοίταξε απορημένος και έπειτα χαμογέλασε. «Ήταν διευθύντρια στην παλιά μου δουλειά» είπε «υπήρχε ένταση μεταξύ μας, αντιπαλότητα, οι συζητήσεις μας συχνά ήταν αδιέξοδες» συνέχισε, παρόλα αυτά προσπαθούσε να την εντυπωσιάσει, είχε γίνει το κίνητρο της ζωής του, μου τόνισε. Και τα είχε καταφέρει αρκετά καλά, είχε μια καλή θέση, με καλά λεφτά που γέμιζε το χρόνο του ευχάριστα. Ξαφνικά όμως όλα άλλαξαν, του ζήτησε να περάσει από το λογιστήριο για την αποζημίωσή του. Του κόπηκαν τα πόδια όμως δεν αντέδρασε καθόλου, δεν είπε τίποτα απλά πήρε τα πράγματά του και έφυγε.
Την ώρα που μου τα έλεγε αυτά ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο του, ένιωσα αμήχανα, έσκυψα να πάρω κάτι από την τσάντα μου και πρόσεξα ένα όπλο να προβάλει κάτω από το σακάκι του. Δεν είπα τίποτα, έκανα σαν να μην είδα τίποτα, ήθελα να πάω τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, να ηρεμήσω. Σηκώθηκα, έφυγα, δεν έλειψα ούτε 10 λεπτά και άκουσα φασαρία στο διάδρομο, βγήκα να δω τι συμβαίνει.
Η μυστηριώδης κυρία ήταν νεκρή, ο Γιάννης στεκόταν ακριβώς από πάνω της όρθιος. Κοιτούσε με κενό βλέμμα το άψυχο σώμα της που κείτονταν στο πάτωμα. Τα μάτια μου έτσουζαν, δεν μπορούσα να το πιστέψω, άραγε ο Γιάννης ήταν αυτός που την σκότωσε; Μα ποιος άλλος θα μπορούσε να ήταν; Είχα δει το πιστόλι που έκρυβε και ήμουν σίγουρος πως δεν το φαντάστηκα. Απομακρύνθηκα απ’ όλους τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο κουπέ μας , ήθελα κάπου να ακουμπήσω, να ξεκουράσω την πλάτη μου. Έμεινα να τους παρατηρώ παγωμένος, άλλοι μουρμούριζαν, άλλοι αντάλλαζαν μεταξύ τους βλέμματα όλο νόημα, δίχως να μιλούν, δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Ξαφνικά πρόσεξα πως ένας δεν αντιδρούσε όπως όλοι οι υπόλοιποι, στεκόταν στην πόρτα της διπλανής μας καμπίνας και με τρεμάμενα χέρια άναβε το τσιγάρο του. Αναστέναξε βαθιά, σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει, ένα σύννεφο καπνού σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του, το χέρι του εξακολουθούσε να τρέμει, χαρακτήρισε τη γυναίκα μ’ έναν άσεμνο τρόπο και τότε ήταν που τα μάτια μας συναντήθηκαν. Έστρεψα τη ματιά μου αλλού, μπήκε στην καμπίνα του, αφού πρώτα πέταξε το τσιγάρο που μόλις άναψε. Περίεργη συμπεριφορά συλλογίστηκα ή μάλλον καλύτερα ύποπτη.
Στο μεταξύ ο Γιάννης έφυγε φουριόζος από το κουπέ παρασύροντας κανά δυο μαζί του. Άκουσα να λένε πως ειδοποιήθηκε η αστυνομία και πως μέχρι να καταφθάσει κανείς δεν έπρεπε να αγγίξει το πτώμα και ούτε είχε δικαίωμα να κατεβεί από το τρένο. Εν δυνάμει ήμασταν όλοι ύποπτοι…
Τις επόμενες ώρες οι αστυνομικοί είχαν ελέγξει το πτώμα και είχαν συλλέξει στοιχεία απ’ όλα τα «δωμάτια». Ανακάλυψαν, σ’ ένα κάδο, ένα ματωμένο παλτό πιθανόν του δράστη, όπως επίσης και το όπλο που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος της. Τους ξέφευγε, όμως, προς το παρόν η ταυτότητά του.
Ο Γιάννης μπήκε στην καμπίνα, με κοίταξε έντονα, οι αστυνομικοί για κακή του τύχη βρήκαν το όπλο που είχε φυλαγμένο, είπε, ήταν πανομοιότυπο με του δράστη και έλειπε μια σφαίρα, σταμάτησε και προσήλωσε το βλέμμα του έξω από το παράθυρο. Δεχόταν απειλητικά μηνύματα, συνέχισε, τι να έκανε; Για ασφάλεια το πήρε μαζί του και κοίτα διαβολική σύμπτωση! Ο δολοφόνος ήθελε να του φορτώσει το φόνο, μα ο Γιάννης είδε το πρόσωπό του και το κατήγγειλε στην αστυνομία. Μου ζήτησε να τον πιστέψω, μου ήταν όμως δύσκολο, μάλιστα αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον άκουγα να λέει τόσα πολλά που σκέφτηκα μήπως τελικά ήταν δείγμα ενοχής.
Από σεβασμό στη γυναίκα που δολοφονήθηκε αποφάσισα να πω στην αστυνομία ό,τι ακριβώς είδα. Τους είπα για το πιστόλι του Γιάννη αλλά και για την περίεργη συμπεριφορά του αγνώστου στη διπλανή μας καμπίνα. Δεν είπα τίποτα για τις απειλές που είπε ο Γιάννης ότι δέχονταν, όμως μέσα μου… Ίσως τελικά όσα μου εξομολογήθηκε αλήθευαν.
Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά, πρόσεξα τον μυστηριώδη κύριο να κατευθύνεται στο δωμάτιο που μας ανέκριναν όλους. Ύστερα από λίγα λεπτά βγήκε έξω μ’ ένα αυτάρεσκο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Δε μου άρεσε καθόλου αυτό, ανησυχούσα για το Γιάννη. Παραμέναμε όλοι στις θέσεις μας περιμένοντας τις οδηγίες των υπευθύνων. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο έξω από την καμπίνα μας, ταράχτηκα, κινήθηκα βιαστικά προς την πόρτα, δύο αστυνομικοί μπήκαν στη διπλανή μας καμπίνα και συνέλαβαν το δολοφόνο. Κανείς άλλος δεν ακούστηκε εκτός από τον ίδιο που ισχυριζόταν πως δεν είχαν το δικαίωμα να τον συλλάβουν, πως έκαναν λάθος.
Κοιταχτήκαμε με ανακούφιση, μπερδεμένοι απευθυνθήκαμε στους υπεύθυνους του τρένου ζητώντας εξηγήσεις, μας είπαν πως ο φονιάς σκότωσε τη γυναίκα ενώ φορούσε το παλτό για να μη λερώσει τα ρούχα του με το αίμα της και αφήσει επάνω του ίχνη που θα τον ενοχοποιούσαν. Δε σκέφτηκε όμως το Γιάννη που φοβισμένος έμενε μέσα στην καμπίνα και άκουσε τη σύντομη λογομαχία λίγο πριν μπει η γυναίκα χτυπημένη θανάσιμα, σε αυτήν, εκείνη τη στιγμή στο βάθος του διαδρόμου το μάτι του έπιασε τον κάτοχο της διπλανής καμπίνας να απομακρύνεται βιαστικά φορώντας παλτό ενώ αργότερα τον πρόσεξε να επιστρέφει χωρίς αυτό.
Ο δράστης λοιπόν αφού απαλλάχθηκε από το παλτό και το όπλο επέστρεψε πίσω. Δεν σκέφτηκε όμως πως ο άνθρωπος που απειλούσε τον είχε δει. Τελικά ο άνθρωπος που προσπάθησε να ενοχοποιήσει τον έστειλε φυλακή…
Χθες το βράδυ σκεφτόμουν πώς χάνεται το νόημα της ζωής μέσα στην καθημερινότητα. Άνθρωποι γεμάτοι υποχρεώσεις δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με κάτι που πραγματικά τους αρέσει, έτσι οι ζωές τους γίνονται πεζές, τόσο πεζές όσο και η δική μου ζωή.
Πήρα λοιπόν ένα φύλλο χαρτί και άρχισα να καταγράφω τι συμβαίνει ακριβώς στη ζωή μου, μήπως και βρω κάτι διαφορετικό και ασυνήθιστο που να μου αποδείξει ότι ακόμα βρίσκομαι μέσα στη ζωή μου και ότι δεν επιβιώνω απλά. Σκέφτομαι… σπίτι, δουλειά και ξανά σπίτι, πάντα η ίδια διαδικασία δίχως εντάσεις, δίχως συγκινήσεις κάπου ενδιάμεσα. Αναρωτιέμαι λοιπόν, υπάρχει άραγε κάποιος άνθρωπος στο άμεσο περιβάλλον μου που η καθημερινότητα του να κρύβει κάποιο ενδιαφέρον; Κι όμως κάποιος υπάρχει! Τελικά αν μιλάμε για κάποιον περίεργο και μυστηριώδη τύπο ίσως αυτός να είναι ο συνάδελφος μου ο Γιάννης.
Παράξενος χαρακτήρας και λιγομίλητος. Φαίνεται πάντα βυθισμένος στις σκέψεις του και κανείς ποτέ δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να καταλάβει ποιες ακριβώς ήταν και είναι αυτές. Ίσως γιατί ο ίδιος δεν εξωτερικεύει ποτέ τα συναισθήματά του. Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου δεν τον συμπαθούν ιδιαίτερα ή μάλλον καλύτερα οι περισσότεροι δεν ασχολούνται καθόλου μαζί του, του συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει, άτομο ανάξιο και της παραμικρής προσοχής τους. Η αλήθεια είναι πως μήτε εγώ θα τον πρόσεχα αν δεν είχαμε στενή επαφή στο χώρο της εργασίας μας, βλέπετε τα γραφεία μας είναι αντικριστά και αναλαμβάνω πολλές φορές την ενημέρωσή του πάνω στο καθημερινό μας πρόγραμμα.
Ελάχιστες είναι οι κουβέντες που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, σχεδόν οι άκρως απαραίτητες, είναι μεγάλος σε ηλικία και αποφεύγει συστηματικά να κοιτά τους άλλους στα μάτια, αυτό με κάνει να υποψιάζομαι πως έζησε δύσκολη ζωή, μια ζωή που ίσως κρύβει κάτι σκοτεινό στις σελίδες της, ποιος μπορεί να ξέρει; Η αλήθεια βέβαια είναι πως μπορεί να είναι περίεργος ο Γιάννης αλλά ποτέ μου δεν τον φοβήθηκα…
Επιτέλους την άλλη εβδομάδα θα μου δοθεί η ευκαιρία να σπάσω την καθημερινή μου ρουτίνα με ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Γαλλία. Το αφεντικό μου πρέπει να παρευρεθεί ενώπιον του υπεύθυνου μιας άλλης συναφούς εταιρείας για να κλείσουν μεταξύ τους μιας ζωτικής σημασίας συμφωνία. Στην υπεύθυνη ομάδα θα συμμετέχουν από την εταιρεία μου πέντε υπάλληλοι δύο από αυτούς είμαστε εγώ και ο Γιάννης. Το ταξίδι θα πραγματοποιηθεί με τρένο και θα διαρκέσει τρεις ημέρες. Ανυπομονώ πολύ.
Στις 8 το πρωί βρισκόμασταν στο σιδηροδρομικό σταθμό. Αποβιβαστήκαμε, τακτοποιήσαμε τις βαλίτσες μας και πήγαμε να βρούμε τις θέσεις μας. Για πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον άνθρωπο με την περίεργη συμπεριφορά. Όταν βρεθήκαμε μόνοι μας δεν ήξερα πώς να αρχίσω τη συζήτηση, βρισκόμουν σε αμηχανία, ο Γιάννης κοιτούσε συνεχώς έξω από το παράθυρο σαν να ταξίδευε σε έναν άλλον κόσμο, το δικό του κόσμο.
Ξαφνικά μπήκε στο κουπέ μας, μια όμορφη και επιβλητική γυναίκα. Αρκετά νέα ,ψιλή και με βλέμμα γεμάτο ένταση και αυτοπεποίθηση. Άφησε τα πράγματά της και έφυγε βιαστικά. Παρατήρησα πως ο Γιάννης δίπλα μου είχε γίνει κάτωχρος και στάλες ιδρώτα εμφανίστηκαν στο μέτωπό του. Ένιωσα ότι κάτι συμβαίνει και ήθελα να το μάθω, έτσι βρήκα την ευκαιρία να σπάσω την σιωπή με ένα σχόλιο.
«Ωραία γυναίκα» είπα, με κοίταξε απορημένος και έπειτα χαμογέλασε. «Ήταν διευθύντρια στην παλιά μου δουλειά» είπε «υπήρχε ένταση μεταξύ μας, αντιπαλότητα, οι συζητήσεις μας συχνά ήταν αδιέξοδες» συνέχισε, παρόλα αυτά προσπαθούσε να την εντυπωσιάσει, είχε γίνει το κίνητρο της ζωής του, μου τόνισε. Και τα είχε καταφέρει αρκετά καλά, είχε μια καλή θέση, με καλά λεφτά που γέμιζε το χρόνο του ευχάριστα. Ξαφνικά όμως όλα άλλαξαν, του ζήτησε να περάσει από το λογιστήριο για την αποζημίωσή του. Του κόπηκαν τα πόδια όμως δεν αντέδρασε καθόλου, δεν είπε τίποτα απλά πήρε τα πράγματά του και έφυγε.
Την ώρα που μου τα έλεγε αυτά ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο του, ένιωσα αμήχανα, έσκυψα να πάρω κάτι από την τσάντα μου και πρόσεξα ένα όπλο να προβάλει κάτω από το σακάκι του. Δεν είπα τίποτα, έκανα σαν να μην είδα τίποτα, ήθελα να πάω τουαλέτα να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου, να ηρεμήσω. Σηκώθηκα, έφυγα, δεν έλειψα ούτε 10 λεπτά και άκουσα φασαρία στο διάδρομο, βγήκα να δω τι συμβαίνει.
Η μυστηριώδης κυρία ήταν νεκρή, ο Γιάννης στεκόταν ακριβώς από πάνω της όρθιος. Κοιτούσε με κενό βλέμμα το άψυχο σώμα της που κείτονταν στο πάτωμα. Τα μάτια μου έτσουζαν, δεν μπορούσα να το πιστέψω, άραγε ο Γιάννης ήταν αυτός που την σκότωσε; Μα ποιος άλλος θα μπορούσε να ήταν; Είχα δει το πιστόλι που έκρυβε και ήμουν σίγουρος πως δεν το φαντάστηκα. Απομακρύνθηκα απ’ όλους τους ανθρώπους που είχαν μαζευτεί στο κουπέ μας , ήθελα κάπου να ακουμπήσω, να ξεκουράσω την πλάτη μου. Έμεινα να τους παρατηρώ παγωμένος, άλλοι μουρμούριζαν, άλλοι αντάλλαζαν μεταξύ τους βλέμματα όλο νόημα, δίχως να μιλούν, δεν πίστευαν στα μάτια τους.
Ξαφνικά πρόσεξα πως ένας δεν αντιδρούσε όπως όλοι οι υπόλοιποι, στεκόταν στην πόρτα της διπλανής μας καμπίνας και με τρεμάμενα χέρια άναβε το τσιγάρο του. Αναστέναξε βαθιά, σαν να προσπαθούσε να ηρεμήσει, ένα σύννεφο καπνού σχηματίστηκε πάνω απ’ το κεφάλι του, το χέρι του εξακολουθούσε να τρέμει, χαρακτήρισε τη γυναίκα μ’ έναν άσεμνο τρόπο και τότε ήταν που τα μάτια μας συναντήθηκαν. Έστρεψα τη ματιά μου αλλού, μπήκε στην καμπίνα του, αφού πρώτα πέταξε το τσιγάρο που μόλις άναψε. Περίεργη συμπεριφορά συλλογίστηκα ή μάλλον καλύτερα ύποπτη.
Στο μεταξύ ο Γιάννης έφυγε φουριόζος από το κουπέ παρασύροντας κανά δυο μαζί του. Άκουσα να λένε πως ειδοποιήθηκε η αστυνομία και πως μέχρι να καταφθάσει κανείς δεν έπρεπε να αγγίξει το πτώμα και ούτε είχε δικαίωμα να κατεβεί από το τρένο. Εν δυνάμει ήμασταν όλοι ύποπτοι…
Τις επόμενες ώρες οι αστυνομικοί είχαν ελέγξει το πτώμα και είχαν συλλέξει στοιχεία απ’ όλα τα «δωμάτια». Ανακάλυψαν, σ’ ένα κάδο, ένα ματωμένο παλτό πιθανόν του δράστη, όπως επίσης και το όπλο που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος της. Τους ξέφευγε, όμως, προς το παρόν η ταυτότητά του.
Ο Γιάννης μπήκε στην καμπίνα, με κοίταξε έντονα, οι αστυνομικοί για κακή του τύχη βρήκαν το όπλο που είχε φυλαγμένο, είπε, ήταν πανομοιότυπο με του δράστη και έλειπε μια σφαίρα, σταμάτησε και προσήλωσε το βλέμμα του έξω από το παράθυρο. Δεχόταν απειλητικά μηνύματα, συνέχισε, τι να έκανε; Για ασφάλεια το πήρε μαζί του και κοίτα διαβολική σύμπτωση! Ο δολοφόνος ήθελε να του φορτώσει το φόνο, μα ο Γιάννης είδε το πρόσωπό του και το κατήγγειλε στην αστυνομία. Μου ζήτησε να τον πιστέψω, μου ήταν όμως δύσκολο, μάλιστα αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον άκουγα να λέει τόσα πολλά που σκέφτηκα μήπως τελικά ήταν δείγμα ενοχής.
Από σεβασμό στη γυναίκα που δολοφονήθηκε αποφάσισα να πω στην αστυνομία ό,τι ακριβώς είδα. Τους είπα για το πιστόλι του Γιάννη αλλά και για την περίεργη συμπεριφορά του αγνώστου στη διπλανή μας καμπίνα. Δεν είπα τίποτα για τις απειλές που είπε ο Γιάννης ότι δέχονταν, όμως μέσα μου… Ίσως τελικά όσα μου εξομολογήθηκε αλήθευαν.
Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά αργά, πρόσεξα τον μυστηριώδη κύριο να κατευθύνεται στο δωμάτιο που μας ανέκριναν όλους. Ύστερα από λίγα λεπτά βγήκε έξω μ’ ένα αυτάρεσκο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Δε μου άρεσε καθόλου αυτό, ανησυχούσα για το Γιάννη. Παραμέναμε όλοι στις θέσεις μας περιμένοντας τις οδηγίες των υπευθύνων. Ξαφνικά άκουσα θόρυβο έξω από την καμπίνα μας, ταράχτηκα, κινήθηκα βιαστικά προς την πόρτα, δύο αστυνομικοί μπήκαν στη διπλανή μας καμπίνα και συνέλαβαν το δολοφόνο. Κανείς άλλος δεν ακούστηκε εκτός από τον ίδιο που ισχυριζόταν πως δεν είχαν το δικαίωμα να τον συλλάβουν, πως έκαναν λάθος.
Κοιταχτήκαμε με ανακούφιση, μπερδεμένοι απευθυνθήκαμε στους υπεύθυνους του τρένου ζητώντας εξηγήσεις, μας είπαν πως ο φονιάς σκότωσε τη γυναίκα ενώ φορούσε το παλτό για να μη λερώσει τα ρούχα του με το αίμα της και αφήσει επάνω του ίχνη που θα τον ενοχοποιούσαν. Δε σκέφτηκε όμως το Γιάννη που φοβισμένος έμενε μέσα στην καμπίνα και άκουσε τη σύντομη λογομαχία λίγο πριν μπει η γυναίκα χτυπημένη θανάσιμα, σε αυτήν, εκείνη τη στιγμή στο βάθος του διαδρόμου το μάτι του έπιασε τον κάτοχο της διπλανής καμπίνας να απομακρύνεται βιαστικά φορώντας παλτό ενώ αργότερα τον πρόσεξε να επιστρέφει χωρίς αυτό.
Ο δράστης λοιπόν αφού απαλλάχθηκε από το παλτό και το όπλο επέστρεψε πίσω. Δεν σκέφτηκε όμως πως ο άνθρωπος που απειλούσε τον είχε δει. Τελικά ο άνθρωπος που προσπάθησε να ενοχοποιήσει τον έστειλε φυλακή…
Συγγραφείς:
Γιάγκου Σπυριδούλα
Δάνης Κωνσταντίνος.
